Vandaag word ik wakker in een wereld die vijandiger is dan ooit voor vrouwen. Het stelt me voor existentiële vragen: wie wil ik zijn als politica, als moeder, als vrouw? De antwoorden daarop maken mij alleen maar strijdbaarder. Ik zie maar één oplossing: alle meisjes aan de macht.

Opiniestuk zoals verschenen in The Brussels Times op 8/3/2025

Elke Van den Brandt ziet dat de verworvenheden die ze als vanzelfsprekend beschouwde steeds meer onder vuur liggen door de Trumpiaanse machopolitiek. Het maakt haar triest, maar ook strijdbaar. Haar antwoord? Vrouwen moeten zich bemoeien met politiek, voor de politiek zich bemoeit met hen.

Ik ben opgegroeid in een tijd waarin vrouwenrechten erop vooruit gingen, en iedereen dat vanzelfsprekend vond. De vraag was niet óf er meer rechten zouden komen, maar hoe snel en op welke manier. Nooit had ik gedacht dat we vandaag die verworvenheden opnieuw zouden moeten verdedigen.

We staan op de schouders van reuzen, waar we vandaag staan is dankzij de vrouwen die ons voorgingen. Politica Miet Smet effende het pad, Madeleine “madame secretary” Albright waarschuwde voor fascisme. Ik werd politiek bewust dankzij de Noorse politica Gro Brundtland. Brundland leerde me dat armoede en klimaatverandering één strijd is. Het werd ook mijn politieke strijd.

Ook de vrouwen in mijn familie hebben mij gevormd tot de politica die ik vandaag ben. Mijn grootmoeder vond het vanzelfsprekend dat meisjes net als jongens gaan studeren. Mijn moeder toonde dat je als vrouw niet afhankelijk hoeft te zijn van een man. Als ik vandaag op sociale media scroll, dan kom ik video’s tegen van zogeheten ‘trad wives’ die dat soort vanzelfsprekendheden in vraag stellen.

Een tijd waren dat soort rare overtuigingen een marginaal randfenomeen in de krochten van het internet, nu hebben deze vrouwonvriendelijke ideeën zich comfortabel genesteld op plekken waar ook de macht zit. En erger nog, in de harten van onze jonge mannen. Zoals uit recent onderzoek blijken vinden steeds meer jongens dat geweld tegen vrouwen moet kunnen. Dat is ronduit shockerend. Trumpiaanse macho’s en hun extreemrechtse, oubollige kijk op gender zetten een open aanval in op generaties van vooruitgang.

Misschien is dat waar ik vandaag vooral verdriet over voel. Ik wil verder bouwen op de verwezenlijkingen van de sterke vrouwen die mij voorgingen. In de plaats daarvan zie ik dat ik die fundamenten moet verdedigen tegen de sloop.

Ik groeide op met andere waarden, andere idealen. Ik groeide ook op met een geloof dat een meer rechtvaardige samenleving een kwestie van tijd is. Vandaag maakt in een angstwekkend tempo samenwerking plaats voor egotripperij en voor de wet van de sterkste. Pestkoppen dreigen, roepen en bouwen legers op. Democratie maakt plaats voor de machocratie.

Vandaag word ik wakker in een wereld die vijandiger is dan ooit voor vrouwen. Het stelt me voor existentiële vragen: wie wil ik zijn als politica, als moeder, als vrouw? De antwoorden daarop maken mij alleen maar strijdbaarder. Ik zie maar één oplossing: alle meisjes aan de macht. Dat is een boutade, natuurlijk, maar vrouwen mogen zich niet aan de kant laten schuiven. Macht is geen vies woord. Het is essentieel.

Ik wil hier wel een disclaimer neerzetten: vrouw-zijn alleen is geen garantie voor een vrouwvriendelijk beleid. We zien steeds meer vrouwelijke politici die extreemrechts omarmen en hun macht kopen ten koste van andere vrouwen en minderheden. Zelfs met een vals emancipatorisch sausje erover heen. We moeten de Meloni’s van deze wereld ontmaskeren. Zij zijn niet onze bondgenoten in de strijd tegen de machocratie.

Wij blijven bouwen. Wij laten ons niet terugdringen. Ik zal altijd vechten voor de plaats van de vrouw in de samenleving. Niet alleen voor mezelf, maar voor alle vrouwen en meisjes die na mij komen. We moeten een voorbeeld stellen voor alle jonge meisjes. Dat ze zich niet laten wijsmaken door één of ander alfamannetje op TikTok dat ze minderwaardig zijn. Ze moeten weten dat onze toekomst niet in de schaduw ligt.

Daarover gaat 8 maart. Laten we massaal op straat komen, met onze moeders en grootmoeders in gedachten en onze dochters en zonen in ons hart. Vrouwen moeten zich bemoeien met politiek. Want de politiek bemoeit zich sowieso wel met ons. Zangeres Yasmine zong het in 1999: alle meisjes aan de macht. Laat dat onze strijdkreet zijn, vandaag, morgen, en elke dag van het jaar.