Parlementslid Lotte Stoops pleit ervoor om stukjes openbare ruimte open te stellen voor kwetsbare gezinnen, zodat zij daar op een veilige manier buiten kunnen zijn. 

En toen viel de wereld stil. Hoe langer de stilte, hoe dieper hij viel in mijn Brussel. Men blijft binnen. Volledig binnen. We horen echo’s dat zelfs als de scholen opengaan, de mensen hun kinderen niet naar school zullen sturen, uit schrik en verloren vertrouwen. De federale maatregelen geven wederom geen blijk van (h)erkenning van onze grootstedelijke realiteit.

Hier kauwen de mensen niet op het rekensommetje van welke dag je bloemen koopt en wanneer je die aan de deur van je moeder legt. Hier bedwingen we intra-familiale crisissen in appartementen van 60 m2 zonder terras of tuin en leggen mensen aartsmoeilijke puzzels nu hun enige salaris erbij inschiet. Schrik. Een sociale ramp. En men blijft binnen. Een oorverdovend stille ramadan, zonder veel gekwetter laat op straat noch bedrijvige drukte aan de moskee op de hoek.

Inge Loodsteen van D'Broej zei het afgelopen weekend op Radio 1: "Laat gemeenten in de komende weken en maanden openbare ruimtes openstellen waar mensen gecontroleerd en veilig buiten kunnen zijn, een babbeltje kunnen doen. In Vlaanderen kun je over de haag even met je buur praten, maar hier is dat geen optie."

Hoe dan? De oplossing ligt net zoals het probleem vaak dicht bij huis. De openbare ruimte herverdelen ten voordele van voetgangers en fietsen is een knappe maatregel die we groene-golf-gewijs doorheen heel Brussel realiteit zien worden in een ongeziene samenwerking tussen het Gewest en vele lokale besturen. Heel de vijfhoek wordt een woonerf, straten van Koekelberg tot Vorst worden heringericht. Voor vele stedelingen biedt dit soelaas. Maar daar heb je niet veel aan, als je niet naar buiten durft.

Wat dan? De oplossing ligt net zoals het probleem vaak nog dichter bij huis. Bij de terreinexperts: de buurtbewoners zelf. Zij kennen de noden, de mensen, hun wensen als geen ander en hun acties zijn vaak zeer efficiënt omdat de buurt er onmiddellijk baat bij heeft.

Ik vond voor jullie een prachtig voorbeeld van hoe een eenvoudig initiatief een wereld van verschil kan maken. Een stukje Brusselse grond, tijdelijk op overschot. Net naast mijn deur. Op 5 april zou hier op de kruising van de oude en de nieuwe Tivoliwijk een ontmoetingsplek zijn deuren openen. Corona stak er een stok voor. Maar de acute noden deden de leeuwenkracht van lokale burgerinitiatieven en de hele filosofie van de commons, het collectief beheerde gemeengoed, onverbiddelijk bovendrijven!

De betrokken buurtbewoners sloegen de handen in mekaar en gingen ieder in hun netwerk op pad om de slechtst behuisde gezinnen persoonlijk uit te nodigen om 'en petit comité', met hun gezin en 1 begeleider (op veilige afstand) te ravotten, bloemen te planten, te zonnen, … Kortom, voor enkele uren dit stukje ‘gemeenschappelijke buiten’ te gebruiken. Nadien wordt de binnenruimte ontsmet en is de plek klaar voor ‘le suivant’.... Het is magisch. De kinderen fleuren op zoals droge plantjes die eindelijk water krijgen. Ouders knuffelen hun kinderen uitbundig, je ziet gelach en door de stilte heen zie je de mensen weer ademen. De sterkte van deze lokale netwerken is dat ze het vertrouwen van de buurt hebben en daardoor zoveel sneller weten wie hulp kan gebruiken. Iets wat je met de beste flyers ter wereld niet kan.

Een andere buurtbewoonster vertelde me dat dit haar inspireerde om hun eigen tuin op een ‘coronacorrecte’ manier ter beschikking te stellen aan gezinnen uit de buurt. Solidariteit is besmettelijk.

Laten we heel dringend voor extra plekken als deze zorgen. Laten we georganiseerd naar vrijwilligers en professionals zoeken die deze projecten willen begeleiden. Laten we de binnenblijvers terug vertrouwen geven in buiten, zodat we weer samen kunnen leven.

Bruzz.be schreef hier ook een artikel over, dat lees je hier.