Lees hiernaast de volledige speech van Lotte Stoops, ondervoorzitster van het Brussels Parlement.

Beste allemaal,

“De feiten overstelpen ons. Wij zien voor oogen, hoe bijna alle dingen,
die eenmaal vast en heilig schenen, wankel zijn geworden:
waarheid en menschelijkheid, rede en recht.
Wij zien staatsvormen, die niet meer functioneeren, productiestelsels, die op bezwijken staan.
Wij zien maatschappelijke krachten, die in het dolzinnige doorwerken.
De dreunende machine van dezen geweldigen tijd schijnt op het punt om vast te loopen.”

Met deze woorden begint Johan Huizinga in 1935 De Schaduwen van Morgen.
Twee jaar nadat Hitler aan de macht kwam.

“Wij leven in een bezeten wereld. En wij weten het.”

Het is vooral die laatste opmerking die mij, steeds opnieuw, bijzonder raakt.
Vooral als politica.

Wij weten het.
We staan erbij en kijken ernaar.
Naar een genocide in Gaza, naar de afbraak van de rechtstaat door Trump,
naar de ineenstuiking van het klimaat en de biodiversiteit...
We staan erbij en kijken er naar.
Verlamd en verstrikt in onvermogen.
“Het zou voor niemand onverwacht komen,” zegt Huizinga, “als de waanzin eensklaps uitbrak in een razernij.” Het zou me niet verbazen dat u en ik bij het horen van deze zin, dezelfde Brusselse beelden, van deze schandelijk pijnlijke week zien.

"Waar is de rede gebleven?" vraagt Huizinga in 1935 af.
Een vraag die wij ons, 90 jaar later, met recht opnieuw mogen stellen.
Laten we het dan ook maar hebben over het Brussels onvermogen
om binnen het bestel van de representatieve democratie
te komen tot een groep van 8 (!) mensen, 8 of pak 9, die bereid zijn samen
de verantwoordelijkheid op te pakken voor onze gedeelde habitat.

Dat is met recht een dieptepunt te noemen.
We hebben er allemaal, vanuit ons eigen perspectief,
genoeg van.

En we hebben in Brussel van veel genoeg, zo kan ik 1000 dingen bedenken om als Brusselaar trots op te zijn op 08 mei. Over ons creatief landschap en onze burgerinitiatieven kunnen we alleszins niet klagen. Brussel heeft het meest frappante en courageuze middenveld van heel Europa. Die Brusselse eigenheid, die Brusselse identiteit... daar gaan de ratingbureaus niet over.
En beste mensen allemaal, met de schaduwspelletjes van tegenwoordig ZETTEN WE DIT ALLEMAAL OP HET SPEL.
Het besef over hoe eens afgebroken, we dit terug opgebouwd krijgen, voel of hoor ik bijna nergens.

Nochtans maken deze vele Brusselse initiatieven en organisaties ons wie we zijn en wat we vandaag zouden moeten vieren.

Wat is de weg uit de impasse?
Je ne sais pas. U wellicht ook niet.

Maar er zijn wel manieren én methodieken om hier achter te komen.
Samen. Ubuntu. Samenkomen en samen nadenken.

En laten we daar in Brussel nu toevallig heel goed in zijn!
Geen stad ter wereld is zo goed ingericht om, nu de representatieve democratie het laat afweten, de participatieve democratie te gebruiken.

Er is een wetgeving rond, de protocollen liggen klaar
en ik weet zeker dat er Brusselaars zijn die staan te popelen
om hier, in dit parlement, mee aan tafel te schuiven.
voor het georganiseerde debat, leidend tot de georganiseerde rede.

Daar heb je mensen voor nodig die hun ego aan de kant durven zetten en in het belang van de gemeenschap bereid zijn te zoeken naar oplossingen.
Oplossingen, vanuit vele perspectieven ontstaan en dus ook breed gedragen.

Ik zou ons Irisfeest, onze Brusselse dag én de dag dat we de overwinning op het fascisme herdenken, willen uitroepen tot de Dag van Moedig Burgerschap.
De moed om je uit te spreken,
maar ook de moed om te luisteren,
je eigen overtuigingen even los te laten,
moed om te kiezen voor iets waar je zelf misschien nooit aan hebt gedacht,
moed om iets wat je niet kent een kans te geven,
de moed elkaar te bevrijden uit het juk van de gewoonte,
de moed tot radicale verandering,
de moed voor een avontuur waar we samen instappen met de belofte er voor elkaar te zijn.

Want zonder die moed tot solidariteit - van u, van mij -
zullen we worden bestuurd door de waan van anderen.

Wij leven in een bezeten wereld. Laten we er wat aan doen.

Mijn eerste kleine daad van al het doen wat komt, is mijn spreektijd delen met dichter Farbod Fathinejad.
Want ik geloof dat verbeeldingskracht de wereld en ook Brussel kan redden.

Ik hoorde Farbod’s gedicht per toeval vorige week.
en even per toeval bracht hij deze speech maar vanuit een ander perspectief.
Beste aanwezigen, luister aub nu naar de stad.