Het vergrootglas op Anderlecht Het voorbije weekend overleed Adil, een jongen uit mijn wijk in Anderlecht, na een botsing met een politiewagen. Vreselijk, niet in het minst voor zijn familie en vrienden. We weten nog niet exact wat er gebeurde. De onderzoeksrechter moet dat uitklaren. Zo hoort het ook in onze rechtsstaat. Wat we wel weten, is wat nadien gebeurde. En ook dat was vreselijk.

Het overlijden van Adil raakte onze wijk in het hart. De rellen de dag nadien deden dat opnieuw en de Twittercriminologen en Facebooksociologen, kort daarvoor nog virologen, zaten op de eerste rij. Ze waanden zich videoref van een voorval waar ze niet bij waren en trokken gretig - met momenten gortige - conclusies. De dood van Adil en de daaropvolgende rellen als bevestiging van het Grote Gelijk.

Dat relschoppers een zinloze aanval op de politie en onze hele wijk openden, het is onaanvaardbaar. Wie dit misbruikt om alle Kuregemse jongeren over dezelfde kam te scheren, zit even fout. 30 mensen uit onze politiezone werden dit weekend na de rellen aangehouden. Geen fait divers. Maar niet representatief voor de 7000 jongeren die in Kuregem wonen. 30 op 7000 is amper 0,43%. Dat is 0,43% te veel, maar wie dit gedrag op de volledige wijk projecteert, schaadt de overige 99,57% jongeren in onze wijk, en alle andere wijkbewoners bij uitbreiding

Dat is ongelooflijk jammer, want mijn wijk, onze wijk, gaat de goeie kant op, al jaren. Op 10 jaar tijd zijn er bijna 30% minder misdrijven en op 5 jaar tijd is de jeugdwerkloosheid hier gedaald met 15%. Onze jeugd spendeert haar tijd vooral in de vele jeugdhuizen, buurtcomités, sportclubs, etc. Waar affiches van de Rode Duivels hangen. Zoekertjes voor bijlessen en oppasbeurten. Waar gedeelde hoop leeft op een betere toekomst. En vertrouwen in elkaar om de vele obstakels te overwinnen. 

Want ja, obstakels zijn er. De postcode-discriminatie. De ernstige onderbemanning bij de politie. De etnische profilering die jongeren angst aanjaagt. En de chronische achterstand van het gerecht die de meest gemotiveerde agenten ontmoedigt. Bovendien is er zoveel verloop, zowel binnen de korpsen als de bevolking zelf, dat echte nabijheidspolitie onbegonnen werk is.

Er zijn ook oplossingen. Voor Kuregem en Anderlecht, maar ook voor de rest van het land. Gespierd antidiscriminatiebeleid op de arbeidsmarkt, meer middelen voor wijkpolitie, een performant gerecht, degelijke huisvesting voor iedereen en een openbare ruimte waar we trots op kunnen zijn. De kiemen liggen er al. Met Kuregem en haar jongeren gaat het de goede kant op. Dankzij het werk van straathoekwerkers, buurtverenigingen, wijkpolitie, leerkrachten en iedereen die ervoor blijft gaan. Dat engagement zorgt voor fantastische initiatieven zoals Cultureghem en Maks. In Kuregem wonen geen verloren generaties, maar duizenden jongeren die al over ontelbare obstakels sprongen en onvermoeid verder blijven timmeren aan hun toekomst. 

Tijdens de rellen werd het vergrootglas op Anderlecht gezet. Het wordt tijd dat het vergrootglas ook eens de vele succesverhalen uit de wijk uitlicht, je kan er niet omheen. Maar je moet wel kijken.

Juan Benjumea-Moreno, Brussels Parlementslid en inwoner van Kuregem, Anderlecht.

Deze opinie verscheen ook in De Standaard op 15 april 2020.