Een Gentenaar in Brussel. Zo voelde ik me zo’n 20 jaar geleden toen ik mijn filmstudies begon aan LUCA, School of Arts. Maar mijn onwennigheid maakte snel plaats voor fascinatie. Fascinatie voor de georganiseerde wanorde, de wirwar aan talen en de bruisende buurten die aanvoelen als kleine werelden op zich… Zaken waar sommigen enkel uitdagingen in zien maar ik vooral kansen zie. En zo werd de stad waar ik als tiener kwam studeren de stad waar ik nu mijn kinderen grootbreng. Kortom, waar ik thuis ben.

Dat ik vandaag als schepen van Mobiliteit en Nederlandstalige aangelegenheden in Vorst mee verantwoordelijk ben voor de straten waar ik ooit nog zoekend door liep, lijkt op een bijzondere speling van het lot. Maar toch voelt het 100% juist aan, alsof alles plots samenkomt en steek houdt.

“Mobiliteit begint niet bij straten, maar bij mensen. Mensen die zich vrij, veilig en zonder drempels door onze gemeente kunnen bewegen en verbinden.”

De afgelopen twintig jaar maakt ik documentaires om te begrijpen wat mensen beweegt, wat hen samenbrengt en wat hen soms uit elkaar drijft. Ik leerde dat complexe problemen zelden eenvoudige antwoorden hebben, hoe verleidelijk die ook mogen klinken. Het echte werk ligt in de nuance: luisteren, verbinden, en soms gewoon blijven proberen. Die lessen neem ik mee als schepen, waarbij ik stap voor stap aan tastbare vooruitgang werk, met gelijkgestemden én met mensen die het anders zien. Want Vorst is van ons allemaal.

Ik heb veel van Brussel en Vorst gekregen en ga tot 2030 volop inzetten op teruggeven. Dan wil ik de inwoners bedanken met wat zij hebben gekozen: veiligere straten, meer ruimte om zorgeloos te leven en een beleid dat iederéén kans biedt.